Songfestival

Stel je bent Patrick van Spongebob, je hebt onder een steen geleefd en je weet niet wat het Eurovisie Songfestival is… First of all, shame on you. Het wordt al dan niet door de televisie, dan wel door de memes volledig onder je neus gedrukt. Second, het is een grote wedstrijd van de Europese landen waarin er gestreden wordt doormiddel van zang en muziek. Het is één groot spektakel en de winnaar mag volgend jaar het geliefde Songfestival organiseren in eigen land. Het is een grote eer om te winnen en om dus het jaar daarop zo’n festival voor heel Europa te hosten. Dit jaar was dit in Ahoy Rotterdam.

Zaterdag was het dan eindelijk zo ver, na twee jaar mocht het Eurovisie Songfestival doorgaan. Dit is wellicht een moment waar jij als kijker erg naar uit hebt gekeken of je hebt het verplicht moeten meekijken met je ouders omdat zij het graag wilden zien en het hoort bij de cultuur van Nederland. Hoe dan ook, de meningen over het Eurovisie Songfestival zijn bijna net zo divers als de act zelf. You either love it or hate it.

Zo hebben de liefhebbers van het Songfestival 3 dagen van de week voor de televisie gezeten om te kijken of de vertegenwoordiger van hun land zou winnen. Het gevoel van voldoening die ze daarvan krijgen, dat echte vaderlandsliefde, dat is wat het Songfestival maakt. Het trots zijn op wat je land heeft neergezet en representeert.

De shows, de acts, het kan niet gek genoeg. Het Songfestival begon met ‘gewoon’ een beetje zingen en hopen dat je won. Tegenwoordig moet er een hele show, dans en VUUR aan te pas. Alles om de vakjury en de publieksstemmen te winnen. En of dat gebeurt! Elk jaar is het weer een stapje verder en grootser wat mij als audiovisueel student elke keer weer verbaasd.

Eurovisie Songfestival draait ook om diversiteit! Iedereen is included en tegenwoordig mogen ook niet-Europese landen meedoen. Dit jaar was Nederland wel echt het grootste voorbeeld van het laten zien van diversiteit. Het liedje “Yu no man broko mi”, gezongen door Jeangu Macrooy, een zwarte homosexuele man. De titel van het liedje betekent letterlijk “Jij kunt mij niet breken” en staat symbool voor de ophef rondom de Black Lives Matter beweging.

Terugkomend op de vorige alinea, vanuit het perspectief van een AV student vind ik het songfestival knap gemaakt. De productiekwaliteit is ontzettend hoog. Maar jezus almachtig wat een grafmuziek zeg. Ik kan oprecht niet uit elkaar houden welk nummer van welk land is en of het een nummer uit 2010 of 2021 is, het is gewoon allemaal hetzelfde. De muziek van het songfestival is ongeveer zo onorigineel als mogelijk . Het klinkt alsof ze één van die websites hebben gebruikt die beats maken en daar een (vals gezongen) tekst over heen knallen over zelfontplooiing en met een politiek statement. Om af te leiden van de valse zang laten ze een stuk of tien dansers meedoen en gebruiken ze zo veel mogelijk vuur.

Of je het Songfestival nou wel of niet leuk vindt, ons als Nederland maak je niet kapot.